| شاعران پارسی‌گوی هند در عهد صفوی با تبار آذربایجانی |
| کد مقاله : 1196-CPLLR |
| نویسندگان |
|
سعید طرزمی * دانش‌آموختۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه ارومیه |
| چکیده مقاله |
| تبریز و آذربایجان در طول تاریخ ادب فارسی همواره به عنوان یکی از کانون‌های بسیار مهم شعر فارسی در ایران شناخته شده است. شاعران پارسی‌گوی آذربایجانی نه تنها در خود منطقۀ آذربایجان به فعالیت در عرصۀ شعرسرایی پرداخته‌اند، بلکه در برهه‌هایی از تاریخ به دلایل گوناگون سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در مکان‌های دیگر به فعالیت در حوزۀ شعر پرداخته‌اند. برخی از این شعرا در زمان حیات خود به جغرافیای دیگری مهاجرت نموده‌اند و برخی فرزندان اشخاصی هستند که در زمان‌های پیشین از آذربایجان و تبریز مهاجرت نموده‌اند. یکی از این سرزمین‌هایی که شاعران پارسی‌گو با اصل و نسب آذربایجانی به ویژه تبریزی در آن زیسته و شعر سروده‌اند، سرزمین هند است. هدف از این مقاله معرفی شعرای پارسی‌گوی هند در دورۀ حکومت صفویه بر اساس منابع شعری و تذکره‌های تاریخی است. در این مقاله اساس کار بر تذکره‌های برجستۀ آن عصر همچون «شمع انجمن»، «صبح گلشن»، «مآثر رحیمی»، «سفینۀ خوشگو» و... است. |
| کلیدواژه ها |
| هند، آذربایجان، تبریز، شعر فارسی، تذکره‌ها، صفویه |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |